Statuetka Jezusa Dobrego Pasterza znajduje się w każdym atrium. Jej oryginał pochodzi z III wieku i znajduje się obecnie w Museo Pio Cristino w Watykanie.

Maria Montessori wielokrotnie powtarzała jak ważny jest duchowy rozwój dziecka. Zaobserwowała ona, że religijna edukacja jest punktem zwrotnym, pewnego rodzaju kulminacją tego wszystkiego, co dziecko robi w szkole czy przedszkolu. Nadaje ona nowe znaczenie wszystkim innym aktywnościom wykonywanym przez dziecko. Montessori pisze, że dzięki doświadczeniu atrium dziecko nabywa „poczucia wdzięczności, uradowania i godności.”

Wewnętrzny spokój i radość, które udzielają się dziecku po spotkaniu z Bogiem w atrium utwierdziły Montessori w przekonaniu, że religijne doświadczenie odpowiada na głęboki duchowy „głód” dziecka. Wskazują one na więź pomiędzy dzieckiem a Bogiem. Bogiem, który jest miłością i dzieckiem, które potrafi kochać i potrzebuje tej miłości. Maria Montessori opisuje w jednej ze swoich książek ‘Spontaneous Activity in Education’ (Spontaniczne działania w edukacji) wydarzenie, którego sama była świadkiem, a które przekonało ją, że relacja pomiędzy Bogiem a dzieckiem, zakorzeniona jest głębiej niż nasza wiedza. Pisze ona, iż siedmioletni chłopiec, który nigdy wcześniej nie uczył się religii słuchając teorii ewolucji Lamarcka i Darwina zadał pytanie: Skąd się wzięło pierwsze stworzenie? Gdy padła odpowiedź jednego z jego przyjaciół, że stało się to przez przypadek, wybuchnął wielkim śmiechem i stwierdził, że to nonsens i że to nie jest możliwe. Odpowiadając na postawione przez siebie pytanie powiedział z wielkim przekonaniem, że to Bóg je stworzył.

Znanych jest wiele podobnych historii, również z młodszymi dziećmi, którym wcześniej nikt o Bogu nie mówił, a które świadome były Jego obecności. Katecheza Dobrego Pasterza (The Catechesis of the Good Shepherd) prowadzona w atrium pozwala dzieciom na spontaniczne spotkanie z Bogiem, a także rowija ich duchowy potencjał.