Stali bywalcy zauważyli już pewnie, że nasza strona wyświetla się pod nową nazwą – domeną: bycrodzicami.pl.

Długo zwlekaliśmy z zakupem tej domeny, bo czekaliśmy na jakąś dobrą promocję i w końcu się udało. Możecie więc wpadać na poczytanki do nas wstukując w przeglądarce www.bycrodzicami.pl.

Mamy nadzieję, że nazwa ta będzie dla Was łatwiejsza do zapamiętania i przekazania Waszym znajomym.

Nie trzeba się też martwić, jeśli ktoś nadal będzie wchodził na naszą stronę wpisując tobeparents.org/pl, bo wtedy zostanie automatycznie przekierowany na nowy adres więc nawet nie zauważy różnicy. 

Przy tej okazji pozdrawiamy serdecznie wszystkich czytelinków i komentujących.
Asia i Rafał

Kolejny miesiąc za nami. Miesiąc 13-ty był bardzo intensywny. Widać, że Jan z radością wszedł w szczególny okres wzmożonego zainteresowania chodzeniem i, że cieszy się tą czynnością samą w sobie.  Więc zacznę może od tego najważniejszego.

Chodzenie

Od kiedy Jan skończył pierwszy rok każdy kolejny dzień przybliżał go do umiejętności samodzielnego chodzenia. Asia zauważyła jego wzmożone zainteresowanie i spacery często odbywały się koło różnych murków, których Jan mógł się trzymać. Do chodzenia zachęcały go liście i kamyki leżące w różnych miejscach, do których chciał dotrzeć. Minęło kilka kolejnych dni i Jan zaczął już próbować chodzenia bez trzymanki, by wreszcie samodzielnie przejść po śliniak przez pół kuchni i od tego czasu próbował już chodzić coraz więcej. Po mniej więcej tygodniu chodzenia zaczął samodzielnie wstawać nie podtrzymując się niczego i ku naszemu zaskoczeniu robi to niezwykle żywo i stabilnie. Powoli spacery w wózku przemieniają się w spacery prowadzone przez Jasia i w jego tempie, bo tutaj leży interesujący kamień, a tam leci ptak, a jeszcze gdzieś indziej przejechała wielka ciężarówka, że aż w uszach zahuczało.

W piątek i sobotę obchodziliśmy pierwsze urodziny Jana. Były prezenty, przyjęcie i tort. Ciocia Agnieszka i wujek Piotrek przyjechali w piątek wieczorem i zostali do soboty wieczora. 

Wujek Piotrek przywiózł ze sobą aparat i narobił mnóstwo zdjęć. Parę można zobaczyć tutaj, a więcej znajdziecie w albumie.

To niesamowite, że to już rok.

Rano, w dzień urodzin, zanim wyszedłem do pracy wręczylismy Jasiowi prezenty, które chętnie sobie rozpakował i które mamy nadzieję będą mu służyć w tym kolejnym roku. Jako, że u nas prawie na całym mieszkaniu są panele, które zwłaszcza teraz są dosyć zimne, to Jaś z konieczności chodzi zwykle w skarpetkach, które nie zawsze mają protektory chroniące przed ślizganiem się. Pomyśleliśmy więc o domowych butkach, które mamy nadzieję będą lepiej wspierać Jasia w jego próbach pierwszych kroków, a poza tym będą lekkie i wygodne, jak skarpety. Podeszwa nie dokońca spełniała nasze wymagania więc podoklejaliśmy jeszcze na nią kawałki gumki, żeby nie było poślizgu.

Minął 12 miesiąc, czyli PIERWSZY ROK, czas pełen miłych niespodzianek, radości, ale i pierwszych siniaków. Jasiu odwiedził w Polsce dziadków i po raz pierwszy mógł zobaczyć i dotknąć śnieg. Trudno napisać jakie wrażenie na nim zrobił, wydaje nam się, że było to dla niego pozytywne doświadczenie.

Ten czas to również nasze pierwsze wspólne Święta Bożego Narodzenia, Wigilia, Pasterka, szopka, rozpakowywanie prezentów, odwiedzanie przyjaciół. Jan spróbował właściwie każdej wigilijnej potrawy, bardzo spodobało mu się samodzielne rozpakowywanie prezentów, zjadanie pierników z choinki i szopka. Pasterkę całą przespał i obudził się na koniec, kiedy z przyjaciółmi składaliśmy sobie życzenia. Jako wielbiciel muzyki, Jan lubi też słuchać kolęd w naszym wykonaniu oraz w kościele. 

Co jeszcze działo się ciekawego?

Jedenasty miesiąc minął już dość dawno, postaram się jednak przypomnieć sobie, co się wtedy nowego u nas działo, choć muszę przyznać, że bardzo szybko zapomina się zwłaszcza, że Jan z dnia na dzień się rozwija.

Jedenasty miesiąc to był czas adwentowego przygotowywania się do Świąt Bożego Narodzenia.
Razem z Jankiem upłynął nam on na robieniu porządków, ale również na spacerach i pracy.

W adwencie zaczeliśmy z Janiem przed wieczorną modlitwą zaświecać świeczkę, co bardzo mu się spodobało, a szczególnie lubi moment, gdy na końcu może ją zdmuchnąć.

To już 10 miesięcy odkąd Jan jest z nami. Aż trudno uwierzyć, że to już prawie rok za nami. Co nowego nauczyliśmy się w tym dziesiątym miesiącu?

Tata

Ku naszej radości Janek polubił spędzać czas tylko z tatą. Tak dobrze widzieć jego uśmiechniętą i zadowoloną buzię po ich wspólnym bytowaniu. Lubią razem pracować, czytać, spacerować, kąpać się, zasypiać… Janek z dużym zainteresowaniem obserwuje Rafała i jego pracę, szczególnie lubi „pomagać” mu przy jego robótkach w drewnie. Codziennie rano żegna go przy drzwiach jak wychodzi do pracy i wita go radośnie biegnąc do przedpokoju, gdy tylko usłyszy klucz w drzwiach. Zaczął też ostatnio coraz wyraźniej mówić ‘tata’.

Jak już pewnie zauważyliście, szata graficzna naszej strony całkowicie się zmieniła. Ostatnio doszliśmy do wniosku, że na stronie zaczęło się robić tłoczno i trudno znaleźć było to, co najważniejsze. 

Po napisaniu dwóch artykułów o znaczeniu porządku w Montessori, postanowiliśmy zrobić porządek na naszej stronie. 

Mamy nadzieję, że nowa szata graficzna przypadnie Wam do gustu, a przede wszystkim przyczyni się do przyjemniejszego czytania i odnajdywania konkretnych informacji.
 

Zmiany

Na stronie głównej ostatni artykuł będzie po stronie lewej, a linki do pięciu poprzednich na prawo od niego. Poniżej znajdziecie dodatkowe opcje, jak możliwość przeglądania artykułów w kategoriach, poprzez tagi, a także będzieci mogli ściągnąć publikację 'Radosnego Dziecka’. Jeszcze niżej znajduje się krótkie powitanie, w którym zachęcamy Was do coraz głębszego poznawania, czym jest Metoda Montessori.

Jesień już zadomowiła się u nas na całego, a Jan właśnie skończył dziewięć miesięcy. Jesień w Celbridge podziwiamy na codziennych spacerach. Jankowi bardzo się ta pora roku podoba, a szczególnie żółte liście i inne skarby jesieni, które chętnie zbiera i obserwuje. Na spacery chodzimy z wózkiem, w którym Jan dość spokojnie siedzi, czasem próbuje go też popychać.

Wczoraj dostaliśmy od naszej znajomej książkę Baby Signs: How to Talk with Your Baby Before Your Baby Can Talk autorstwa Lindy Acredolo oraz Susan Goodwyn i zdołałem przeczytać wstęp ale już nie mogę sie doczekać, kiedy będę miał czas, żeby kontunuować. 

Wiedzieć, co chce nam powiedzieć dziecko zanim potrafi ono jeszcze mówić to niesamowita zdolność, która pomaga zarówno dziecku, jak i rodzicom. Sposobem na to jest język migowy dla niemowląt lub z angielskiego Baby Signs. Poprzez proste znaki takie, jakich niemowlęta szybko się uczą, są one w stanie zakomunikować nam wiele rzeczy. Przykładami takich prostych znaków może być machanie dłonią na pożegnanie oznaczające „pa pa pa”, czy wzruszanie ramionami, oznaczające „nie wiem”, skinięcie głową oznaczające „tak” i poruszanie głową z boku na bok oznaczające „nie”. Dlaczego więc nie spróbować wprowadzić więcej znaków opisujących najważniejsze czynności czy coś, co interesuje niemowlę najbardziej?

Minął kolejny miesiąc ciężkiej pracy Janka, która jednocześnie daje mu dużo radości i zadowolenia z siebie. Aż miło popatrzeć jak się cieszy, gdy coś nowego w sobie odkryje. Dziś na przykład mogliśmy obserwować jak raczkuje do tyłu. Tak mu się to nowe odkrycie spodobało, że co moment poruszał się to do przodu to do tyłu. Umiejętność tę nabył chyba dzięki swojej ulubionej ostatnio zabawie przeciągania różnych rzeczy, które mają kabel takich jak żelazko, mikser, suszarka, z pomieszczenia do pomieszczenia.