Rodzice i Nauczyciele – Dziecko Świata, lata 3-12, rozdział 21

Nigdy nie uczę swoich uczniów;
Próbuję im tylko wprowadzić warunki,
w których mogą się uczyć. – Albert Einstein

“Materiały Montessori”

Od momentu kiedy ludzie zaczęli przychodzić do sklepu Michaela Olafa, ponieważ byli zainteresowani “Materiałami Montessori” przygotowaliśmy przegląd dwóch kategorii tych materiałów.

Materiały dydaktyczne: Są to materiały opracowane przez Marię Montessori i wykorzystywane w szkole. Należą do nich między innymi materiały do kształcenia zmysłów (kolorowe tabliczki, różowa wieża, cylindry do osadzania itd.), materiały matematyczne (kolorowe pręciki, kostka dwumianowa itd.), materiały językowe czy materiały do edukacji kosmicznej. Produkowane są one przez certyfikowanych lub niecertyfikowanych producentów na całym świecie. Były one testowane i sprawdzają się w pracy w szkole przez ostatnie 100 lat.

Materiały te nie są zbyt użyteczne w domu, ponieważ praca z nimi powinna odbywać się pod okiem nauczyciela, który zna ich wykorzystanie tak, aby odpowiedzieć na potrzeby rozwojowe dziecka.

Materiały z katalogu Dziecko Świata są przewidziane do pracy w domu i nie wymagają specjalnych nauczycielskich kwalifikacji.

Materiały 'wyszperane’ bądź wykonane przez dorosłego: Podczas szkolenia nauczyciel uczy się analizować kulturę danego regionu w celu znalezienia lokalnych materiałów lub stworzenia materiałów dla klasy. Uczy się jak znaleźć najlepsze lokalne książki, tacki, narzędzia do sprzątania itd. Materiały te mają ułatwić dziecku dostrzeżenie szczególnego piękna i życia codziennego w miejscu, w którym mieszka. Tworzą one piękne i niepowtarzalne otoczenie zamiast przesyconego ilością nudnego widoku.

Rodzice  mogą zastosować podobną zasadę w swoim domu, przygotowując otoczenie do nauki odpowiadające potrzebom całej rodziny. W katalogach Michaela Olafa oferujemy przykłady wysokiej jakości rzeczy, które można wykorzystywać w domu i w szkole. Największą pomoc jaką firma Michaeal Olaf ofiarowała rodzicom i nauczycielom było odnalezienie bogatych kulturowo książek, materiałów do szkoły i do domu odpowiadających różnym dziedzinom: muzyka, sztuka, historia, geografia, fizyka, biologia.  Znani jesteśmy również dzięki jakości mebli, zabawek, gier, puzzli, materiałów do praktycznego życia i książek.  Wszystko co oferujemy jest przyjazne i użyteczne dla rodziców  w domu oraz wykorzystywane w programie metody Montessori w szkołach.

Efekt Supermarketu: Wielu rodziców czuje się przymuszonych do zakupu większej ilości materiałów niż potrzeba.  Jest to nie tylko strata pieniędzy lecz również szkodliwa ingerencja w rozwój dziecka. W klasach Montessori, gdzie jedynymi materiałami do pracy są materiały zaprezentowane przez nauczyciela dzieci są szczęśliwe, skoncentrowane i potrafią dłużej skupić się nad wykonywanym przez siebie zadaniu. Osiągają również najlepsze wyniki. Podobnie jest w domach, gdzie dzieci pracują wedle metody Montessori. Mniej znaczy lepiej. W katalogu Michaela Olafa zrezygnowaliśmy z  przeglądu wielu książek i materiałów chociaż były one dostępne na przecenie w innych dobrze znanych katalogach. Naszym celem jest stworzenie standardu jakości i zaprezentowanie przeglądu  najlepszego, najspokojniejszego i najpiękniejszego nauczania oraz otoczenia dla dzieci.

Rodzice/nauczyciele

W naszym codziennym życiu stale uczymy nasze dzieci poprzez nasze własne słowa, myśli i zachowanie. Edukacja jest czasami wąsko definiowana jako nauka matematyki, języka, nauk ścisłych, sztuki. Najważniejsze z przedmiotów jakie powinniśmy wspierać to: jak być szczęśliwym, jak być wyrozumiałym przyjacielem, jak wyrażać naszą troskę poprzez myśli i dobre maniery, jak identyfikować problem i ciężko pracować, żeby go rozwiązać, wiedzieć jak stać się szczęśliwym. To nie tylko fakty, ale musimy pomóc naszym dzieciom rozwijać miłość do nauki, zdolność do podejmowania inteligentnych i odpowiedzialnych wyborów, umiejętność koncentracji i skupienia oraz poświęcenia się w celu wykonania zadania dla własnej, a nie czyjejś satysfakcji.

Koncentracja/ Skupienie

Wielkim okryciem doktor Marii Montessori był fakt, że dziecko po okresie głębokiej koncentracji i kontemplacji na zadaniu jest bardzo szczęśliwe i chętne do pomocy innym. Prawdopodobnie zależność ta występuje u dorosłych, którzy codziennie starają się znaleźć czas na modlitwę lub medytację. Postrzegamy ich jako osoby szczęśliwe, bardziej spokojne i w pewien sposób lepsze od ludzi, którzy w pośpiechu przechodzą z jednego zadania w kolejne. Żadne lekcje czy książki na temat moralności, nagrody czy odznaczenia, które mają zewnętrzny wpływ na nasze szczęście nigdy nie dawały takiego dobrego efektu jak dobry sen w nocy lub długa skoncentrowana praca lub kontemplacja, podczas której umysł może przetworzyć to, co wydarzyło się w ciągu dnia, rozwiązać problemy na głębszym poziomie i stać się szczęśliwym. Najważniejsza rada dla rodziców i nauczycieli, jaką możemy zaoferować to: Nieustannie szukajcie tych momentów koncentracji i kontemplacji u waszych dzieci i starajcie się ich nie przerywać.

Instynkt Dziecka

Instynkt dziecka popycha go do okrywania i absorbowania środowiska w celu tworzenia własnej osobowości. Możemy zadbać o to, by umożliwić dziecku jak najwięcej motywów do odkrywania. Możemy stworzyć cudowne środowisko, uczyć się obserwować i interpretować zachowanie naszego dziecka, aby potrafić rozpoznawać jego potrzeby i usunąć się w cień, gdy nie jesteśmy potrzebni!

Świeże spojrzenie

Jedną z najważniejszych umiejętności do zdobycia dla dorosłego to zdolność spojrzenia na każde dziecko jako na nową osobę każdego dnia. Przymknijmy oczy na przeszłość i starajmy się widzieć jego potencjał do rozwoju. To również najlepsza droga patrzenia na siebie.  Dorosły wiele musi wymagać od siebie, aby odkryć i odpowiedzieć na wszystkie potrzeby dziecka. Dlatego też wierzymy, że pewien czas, prawdopodobnie na początku dnia, powinien on poświęcić na psychiczne przygotowanie się do tej pracy. Może to uczynić na wiele sposobów: poprzez modlitwę, medytację, spacer.  Dzięki temu weźmie głęboki oddech i będzie potrafił zmierzyć się z kolejnym dniem z poczuciem świeżości i życia teraźniejszością. Jeśli będziemy zrównoważeni, nasze interakcje z dziećmi będą bardziej przyjemne. Jesteśmy rodzicami, dziadkami, nauczycielami, przyjaciółmi lub adwokatami dzieci, ponieważ troszczymy się o innych. Niezależnie od tego jak bardzo staramy się być doskonali, musimy nauczyć się nie marnować czasu na rozmyślania typu 'gdybym tylko wiedział wcześniej’. Musimy uczyć się śmiać, pozbierać do kupy i zaczynać od nowa. Mamy nadzieje, że Dziecko Świata  jest pomocne w nauce radowania się z roli rodzica czy nauczyciela. Będziemy kontynuować dzielenie się tym, czego nauczyliśmy się o dzieciach, rodzinach, nauczaniu i życiu.

0-6 lat,  Chłonący Umysł

W tym wieku dzieci absorbują całościowo otaczający je świat. Modelując zachowania dzieci, nie ma sytuacji, w której będziemy zbyt mili, uprzejmi, okażemy zbyt dużo szacunku – zawsze możemy okazać więcej. Gdy nasze dzieci oddajemy w opiekę, musimy oczekiwać od innych dorosłych, mających wpływ na nasze potomstwo, najwyższych standardów.

Otoczenie dla dzieci w wieku 3-6 nazywa się Casa dei Bambini (Dom Dziecięcy), ponieważ zdecydowanie różni się ono od tradycyjnego przedszkola. Aby wyobrazić sobie tę różnicę pomyślcie o tym jak przyjmujecie swoich przyjaciół w swoim własnym zapraszającym, wygodnym i przyjemnym domu. Czy swoim gościom we własnym domu narzucilibyście siedzenie cicho w  rzędzie, położenie rąk na stoliku i zamknięcie ust? Czy raczej witając każdego gościa indywidualnie zapraszalibyście go do tego, aby czuł się w waszym domu swobodnie. Ponadto oferowalibyście swoim gościom specjalnie przygotowane interesujące zajęcia, pewnie jedzenie? Czy wyznaczalibyście w swoim domu rzędy krzeseł i stołów naklejając karteczki, gdzie każdy powinien usiąść? Czy raczej zaaranżowalibyście wnętrze domu w obrazy, wygodne krzesła, kwiaty i ciepłą muzykę? Jeśli pojawiłby się u  was gość, skrajnie wykończony to czy nakłanialibyście go do pracy? A może raczej porozmawialibyście z nim prywatnie i zaoferowalibyście jakieś relaksujące zajęcie? Czy gdy wasi goście siedzą wygodnie i dobrze się bawią, to czy przerywalibyście im i wymagali, aby podeszli i usiedli w koło, ponieważ macie im coś do pokazania, coś bardziej interesującego niż każde zajęcie, jakie mogliby oni w tym czasie wykonywać? Co w przypadku, gdy wasz gość jest zmęczony lub głodny, bądź też głęboko pochłonięty jakimś innym zajęciem. Dzieci w wieku 0-6  lat są zapraszane do wykonywania pewnych zadań, ale nigdy nie wymagamy od nich udziału. Są tylko dwie reguły w klasach dla dzieci w wieku 3-6 lat:

1. Nie przeszkadzamy komuś (innym dzieciom i nauczycielowi), kto jest skoncentrowany
2. Każdy może pracować z materiałem, którego cel jest mu zrozumiały – uczy się jego funkcji od nauczyciela lub innego dziecka.

Dorosły dokładnie obserwuje dziecko, tak aby odpowiedzieć na jego psychiczne, umysłowe, duchowe i emocjonalne potrzeby. Kiedy dziecko zachwyci się jakimś zajęciem i zaczyna się nad nim koncentrować, dorosły szanuje jego wybór i czas koncentracji i nie przeszkadza. Zasad panujących w klasie, takich jak odkładanie swojej pracy na miejsce bez przeszkadzania komuś innemu,  dzieci uczą się raczej przez ciekawe zabawy niż przez upominanie. W tym wieku dajemy dziecku, które jest chętne do chłonięcia doświadczeń, podstawowe elementy wszystkich przyszłych przedmiotów – biologii, geografii, geometrii, matematyki, muzyki i języka.

6-12 lat

To czas bardzo stabilny i bardziej intelektualny. Dziecko w wieku 6-12 interesuje się sposobami funkcjonowania społeczeństw, jak one powstały. Dzięki swojej wyobraźni chce ono badać zarówno przeszłość, jaki i najdalej sięgające przestworza kosmosu, aby zobaczyć i zrozumieć czym jest wszechświat i jak wygląda rozwój ludzkości. Dziecko może zrobić niesamowite postępy intelektualne otwierając się  na społeczeństwo i próbująć funkcjonować samodzielnie w szkole i poza nią. W ostatnich latach ten przedział wiekowy czasami dzielony jest na dwa: 6-9 lat ( niższe podstawowe) i 9-12 lat ( wyższe podstawowe). Mając doświadczenie pracy w sześciu różnych miejscach z dziećmi w przedziale wiekowym 6-12 lat jestem przekonana, że wyodrębnianie dwóch grup ogranicza dziecko.  Jeśli rozpiętość wiekowa jest szersza (uczyłam w grupie 5-13 lat ze wspaniałymi wynikami) dzieci mają kontakt z niesamowitym zakresem materiału, a więc mają więcej możliwości na wzmocnienie własnej wiedzy poprzez przekazywanie jej innym dzieciom. W takich warunkach grupy zwykle są bardziej samodzielne, a czas skoncentrowanej pracy dłuższy. Zachęcam każdego nauczyciela,  który jeszcze nie próbował pracy w grupie z taką rozpiętością wiekową, aby spróbował. Słyszałam od wielu nauczycieli, którzy spróbowali, że praca w takiej grupie jest łatwiejsza dla dorosłego, a doświadczenie dużo bardziej satysfakcjonujące. Jedyny problem jaki napotkałam w pracy w takiej rozpiętej wiekowo grupie to brak zajęcia! Często w tym czasie grałam sobie na pianinie lub koncentrowałam się na swojej pracy gdzieś z boku kiedy dzieci były skupione na swojej – zajęcia te inspirowały dzieci do dalszych osiągnięć.

12-18 lat

Nazwa “szkoły” Montessori dla dzieci w wieku 12-15 lat to Erdkinder – Dzieci Ziemi. Poza kilkoma „kompromisami miastowymi” istnieje prawdziwa Szkoła Montessori w Ohio. Więcej informacji na ten temat możecie znaleźć na stronie Michael Olafa www.michaelolaf.com . Nacisk w takiej szkole musi być na potrzeby i tendencje młodego człowieka, a nie na akademickie wymagania dzisiejszych czasów. Świat zmienia się zbyt szybko dla nas, abyśmy mogli zakładać, co nasze dzieci będą potrzebowały wiedzieć nawet za dziesięć lat.  Wiemy natomiast, że będą one potrzebowały wiedzieć jak być szczęśliwym, miłym, podejmować inteligentne decyzje, rozwiązywać problemy, pomagać sobie wzajemnie i radować się z wykonywania dobrej pracy w każdym zawodzie. Dziecko, które doświadcza niezależności – chodzi samodzielnie do sklepu z warzywami, szuka książek w publicznej bibliotece,  wchodzi w relacje z ludźmi z poza szkoły i  rodziny – pod koniec stabilnego okresu 6 lat do 12 – będzie miało lepszą szanse na szczęśliwe doświadczenie transformacji z wieku dojrzewania do dorosłego życia: pójścia na studia, przejścia do świata dorosłych, zarabiania na swoje utrzymanie.

Na wszystko jest czas

Nie jest dobrze popychać dzieci na kolejny poziom jeśli nie są one do tego gotowe. Ale również nie jest dobrze dla nas trzymać lub cofać dzieci, kiedy są gotowe iść dalej. W każdym wieku niepotrzebna pomoc jest przeszkodą w rozwoju. Maria Montessori mówi w imieniu dziecka, kiedy przedstawia jego pragnienie: Proszę, pomóż mi to zrobić samodzielnie!

Zawsze wiedziałem, że Pani Montessori obywa się bez tradycyjnie pojmowanej dyscypliny i ciekawiło mnie jak ona radzi sobie z pokojem pełnym dzieci. Kiedy jednak posłałem mojego trzyletniego syna do szkoły Montessori na kilka godzin rano zauważyłem bardzo szybko, że stał się bardziej zdyscyplinowanym człowiekiem… Potrzebne do tego odkrycia pedagogiczne wymagają geniuszu ale nauczyciele, którzy te odkrycia powinni wprowadzać w życia nie muszą być geniuszami. Potrzebują oni tylko odpowiedniego rodzaju treningu, wraz z pewnym stopniem sympatii i cierpliwości, które w żadnym wypadku nie są czymś niezwykłym. Podstawowa idea jest prosta:  odpowiednia dyscyplina nie jest zewnętrznym przymusem, ale jest zwyczajem umysłu, który prowadzi spontanicznie do pożądanej aktywności, a nie do nie pożądanego zachowania. Zdumiewający jest natomiast wielki sukces Marii Montessori, która odnalazła techniczne metody wprowadzenie tej idei do edukacji.  Za jej sukces należy jej się najwyższa nagroda. – Bertrand Russell, O wychowaniu. Ze specjalnym uwzględnieniem wczesnego dzieciństwa

Szkoła Montessori – Nauczyciel

Najważniejszą rzeczą, jaką powinniśmy wziąć pod uwagę decydując się na utworzenie klasy Montessori jest nauczyciel. Tak jak od nauczyciela biologii nie można oczekiwać tego, że może nauczyć języka francuskiego,  tak nauczyciel, który nie posiada treningu Montessori nie może uczyć według zasad “Montessori”. Podejście Montessori do nauczania jest niesamowicie wymagające, ale w równym stopniu ekscytujące i dające satysfakcję.  Szkoły Montessori udowodniły swój sukces na całym świecie pośród wszystkich dzieci (niewidomych, utalentowanych, niepełnosprawnych, bogatych, biednych) jak również w różnych środowiskach (od obozów dla uchodźców, biednych dzielnic po eleganckie szkoły w prywatnych domach).

Szkoły Montessori: Kilka elementów praktyki Montessori

1. Wielowiekowe grupy oparte na okresach rozwoju: występuję 3 lub 6 letnia rozpiętość wiekowa pomiędzy dziećmi w jednej grupie, a dzieci mają tego samego nauczyciela przez wszystkie lata.
2. Trzygodzinne okresy pracy: W każdym wieku dzieci mają minimum jedną trzygodzinną sesję każdego dnia.  Jest to czas, w którym nikt im nie przeszkadza i nie muszą brać udziału w żadnej grupowej aktywności. Taka praca jest bardzo potrzebna i daje rezultaty, z których słynie metoda Montessori w edukacji. Kiedy dzieci skończą absorbującą je pracę stają się wypoczęte i głęboko zadowolone. Wygląda to tak jakby coś się w nich przeminiło, co prowadzi je do wszystkich późniejszych zdolności. Odkrywają one lepszą cząstkę siebie. Wykazują większą uprzejmość dla każdego, chętnie pomagają innym i wydają się być pełne dobrej woli.
3. Przygotowane otoczenie: Otoczenie jest logicznie zaaranżowane i zawiera różne kąciki dla różnych przedmiotów do nauki. Nie ma podręczników. Zamiast tego są zatwierdzone materiały dydaktyczne i bogaty wybór książek oraz aktywności. Rola nauczyciela, ponieważ dziecko uczy się systematycznie zbierać informacje z różnych źródeł zamiast otrzymywać je od niego, polega na przygotowaniu i nieustannym przystosowywaniu otoczenia, tak aby dziecko mogło powiązać ze sobą informacje z lekcji, ułatwiając mu odkrywanie i rozwój kreatywności.
4. Metoda Nauczania: Dzieci mają zawsze swobodę poruszania się po sali, a pracować z materiałem mogą bez ograniczeń czasowych. Rzadko zdarza się, żeby dwoje lub więcej dzieci uczyło się w tym samym czasie tej samej rzeczy. Dzieci uczą się bezpośrednio z otoczenia i od innych dzieci – oraz z łatwych do zrozumiumienia, indywidualnych prezentacji nauczyciela. Dziecko jest obserwowane naukowo, obserwacje są następnie studiowane przez nauczyciela. Nauczyciel zwykle uczy jedno dziecko w danym czasie, okazjonalnie uczy małe grupy. Bardzo rzadko daje lekcje dla całej grupy. Nauczyciel wprowadza dzieci w podstawy matematyki, języka, sztuki i nauk ścisłych oraz prowadzi on każde dziecko w trakcie jego badań i odkryć skupiając się na jego zainteresowaniach i zafascynowaniu przedmiotem. Pracę w większych grupach można zauważyć, gdy formowana jest nowa klasa lub na początku roku szkolnego. Zanika ona stopniowo wraz z coraz większym zdobywanien niezależności przez dzieci. Dzieci uczą się poprzez indywidualną pracę, poprzez współdziałanie w samodzielnie utworzonych grupach projektowych, a także poprzez niesamowitą liczbę aktywności, które dzieją się wokół nich w ciągu dnia (każde dziecko pracuje nad czymś innym, co można obserwować i poprzez to zainteresować się nowym tematem).
5. Rozmiar Klasy:  Najbardziej udane klasy dla dzieci w wieku 3-6 i 6-12 lat, jeśli nauczyciel posiada autentyczne wykształcenie w tej metodzie,  to takie, które liczą 30-35 dzieci na jednego nauczyciela, plus jednego asystenta, który nie uczy. Liczba ta osiągana jest stopniowo w czasie.  System ten zapewnia dużą różnorodność  osobowości, stylów nauczania i pracy w tym samym czasie. Taki rozmiar klasy jest możliwy, gdyż dzieci uczą się od siebie nawzajem i pozostają pod opieką jednego nauczyciela przez okres od 3 do 6 lat. Chociaż  prawo czasem zakazuje takiej liczby dzieci, w kilku stanach na to zezwolono (w Stanach Zjednoczonych).
6. Powiązany zakres nauki : Wszystkie przedmioty się przeplatają: historia, sztuka, muzyka, matematyka, astronomia, biologia, geologia, fizyka i chemia są powiązane ze sobą i dziecko uczy się według porządku jaki wybierze, w sposób wyjątkowy dla każdego dziecka. W ciągu dnia w tym samym czasie wszystkie przedmioty są nauczane  na wszystkich poziomach.
7. Ocenianie: Nie ma stopni lub innych form nagradzania lub karania – ani ukrytych ani jawnych. Ocenianie odbywa się na podstawie aktywności, które wybiera dziecko i zapisywanych w trakcie obserwacji notatek nauczyciela. Prawdziwy test sprawdzający działanie systemu odzwierciedlają osiągnięcia i  zachowanie dzieci: ich radość, dojrzałość, miłość do nauki, koncentracja i praca.
8. Wymagania dla dzieci w wieku 3-6: W tym wieku nie ma akademickich wymagań. Dostarczana jest dzieciom niesamowicie bogata wiedza. Poza osiągnięciami, które w tym wieku uważane są za naturalne, dzieci często uczą się czytać, pisać i liczyć.
9. Wymagania dla dzieci w wieku 6-18 lat Poza wymaganiami narzuconymi przez państwo lub uczelnię dotyczącymi stopni i minimalnego czasu nauki nie istnieje wymagany program nauczania. Uczniowie powyżej 12 roku życia tworzą jedno lub dwu tygodniowe kontrakty z nauczycielem, aby zbalansować czas pracy i nauczyć się metod zarządzania czasem. Dzieci w wieku od 6 do 12 lat mogą w swoim otoczeniu znaleźć aktywności, które zwykle wprowadza się dopiero na studiach.
10. Styl nauczania Wszystkie rodzaje inteligencji i style uczenia się są wspierane i szanowane.
11. Socjalizacja/Edukacja charakteru: Dbałość o rozwój osobowości i charakteru dziecka jest co najmniej równie ważna jak jego rozwój akademicki. Dzieci dostają możliwość dbania o siebie samych, o siebie nawzajem oraz o otoczenie – prace w ogrodzie, gotowanie, budowanie, poruszanie się z gracją, uprzejme zwracanie się do siebie, wykonywanie pracy społecznej itd.
12. Wyniki: Patrząc na wyniki musimy być pewni, że klasa którą oceniamy jest prowadzona przez wykwalifikowanego nauczyciela. Wykorzystywanie Metody Montessori bez owego przeszkolenia nie da odpowiednich wyników.

Krótka Biografia Marii Montessori

Maria Montessori urodziła się we Włoszech w 1870 roku. W trakcie swojej pracy w klinice psychiatrycznej na Uniwersytecie w Rzymie rozwinęła ona swoje zainteresowanie dotyczące opieki nad dziećmi i przez kilka lat pisała i mówiła na ten temat. W wieku 28 lat została dyrektorem szkoły dla dzieci upośledzonych umysłowo. Po dwóch latach pracy z tymi dziećmi, które początkowo były uważane za niezdolne do nauki, pod jej kierownictwem zdołały napisać egzamin szkolny razem z normalnymi dziećmi i zdały go pomyślnie.  Wychowawcy nazwali doktor Montessori cudownym pracownikiem. Jaka była jej odpowiedź? Jeśli upośledzone dzieci mogą osiągnąć poziom normalnych, Montessori chciała studiować potencjał dzieci normalnych. Wróciła na uczelnię, żeby studiować antropologię i psychologię.  W 1907 Maria Montessori została poproszona o zajęcie się ok. pięćdziesięciorgiem dzieci z brudnych ulic dzielnicy San Lorenzo – slumsów w mieście Rzym.

Jak inni wierzyłam, że aby wpoić w dziecku ducha pracy i pokoju niezbędne jest zachęcenie go przez pewnego rodzaju zewnętrzne nagrody, które schlebiałyby jego podłym uczuciom takim jak obżarstwo, próżność czy egoizm. Byłam głęboko zadziwiona, kiedy odkryłam, że dziecko, któremu pozwolono na uczenie się odrzuca te niższe odruchy. Namawiałam wtedy nauczycieli, by wycofali używanie tych pospolitych nagród i kar, które przestały już dawno nadawać się dla naszych dzieci, a następnie zawęzili swoje działanie do delikatnego kierowania tych dzieci do odpowiedniej dla nich pracy.

Wiadomość o jej wspaniałym sukcesie bardzo szybko rozniosła się po całym świecie i ludzie z bardzo daleka przyjeżdżali, żeby zobaczyć dzieci  na własne oczy. Sama Montessori była jednak tak samo zaskoczona i zafascynowana jak odwiedzający Casa dei Bambini goście.

Wyobraźmy sobie, iż istnieje planeta bez szkół lub nauczycieli, gdzie nauczanie nie jest znane, a jednak jej mieszkańcy poprzez codzienne życie i poruszanie się dowiadują się wszystkich rzeczy, a w ich umysłach odbywa się cały proces nauczania.
Myślicie pewnie, że przesadzam? Oczywiście, to wydaje się dziwaczne, a jednak jest rzeczywistością. To sposób, w jaki uczy się dziecko. Taką właśnie ścieżką dziecko podąża. Uczy się wszystkiego bez świadomości, że jest to nauka. Stopniowo przechodzi od nieświadomości ku świadomości, krocząc ku coraz większej radości i miłości.

Po II wojnie światowej, kiedy to edukacja dla pokoju się nasiliła, Doktor Montessori była dwa razy nominowana do Pokojowej Nagrody Nobla.  Kiedy zauważyła, że odpowiadanie na potrzeby dziecka to również odpowiedź na potrzeby świata ustanowiła Kosmiczną Edukację dla dzieci w wieku 6-12 lat. Kosmiczna edukacja to stopniowe odkrywanie przez dziecko w czasie jego dzieciństwa zależności pomiędzy wszystkim rzeczami na Ziemi w przeszłości, w teraźniejszości i przyszłości.
————————————

Tekst ten pochodzi z katalogu Child of the World przetłumaczonego przez nas za zgodą autorki na język polski. W wersji polskiej nosi on tytuł Dziecko Świata. Autorką oryginalnego angielskiego tekstu jest Susan Stephenson. Więcej informacji na temat Child of the World oraz Susan Stephenson możecie znaleźć na stronie firmy Michael Olaf.